Cockies Meiden

Cockies meiden in actie met ParkinsonNL!

Opgehaald

2.870
95% bereikt van het totaalbedrag € 3.000
Wij hebben samen al 460 km afgelegd

In 2018 kreeg Cock, mijn man, onze vader en opa, de diagnose Parkinson. Op dat moment hadden we geen idee wat er op ons af zou komen. 'Het is niet dodelijk', zei hij direct om ons gerust te stellen, 'Je kunt er nog jaren mee leven'. Niets bleek minder waar. Hij holde achteruit: stijfheid in zijn spieren, steeds moeilijker lopen, geen balans, moeilijker praten, bijna geen mimiek meer in zijn gezicht. Wat hebben we van dichtbij gezien hoe deze ziekte zijn leven overnam, ons leven overnam. Hoe hij langzaam verdween in dit stijve lijf: van binnen was hij nog steeds Cockie, maar van buiten was hij bijna niet meer zichtbaar, op de twinkeling in zijn ogen na. Het is vreselijk om aan de zijlijn toe te kijken hoe iemand langzaam verdwijnt. Hij heeft er alles aan gedaan om de ziekte te remmen, maar het mocht niet baten. Vooralsnog is er geen genezing mogelijk. Geen remming van deze symptomen...

Maar... Er is hoop... Dat we door meer onderzoek Parkinson kunnen afremmen, ooit genezen en/of voorkomen. Daarom komen wij nú in actie. Om geld in te zamelen voor wetenschappelijk onderzoek. Steun jij ons?


Bekijk alle

De eerste ronde

16-07-2024 | 20:12 Uur
De eerste ronde   Om half 6 ging mijn wekker vanmorgen. Rond zessen ben ik het huis uit geslopen en op de fiets gestapt. Met enige moeite heb ik een plekje kunnen vinden tussen álle 60000 andere fietsen😅 Maar toen ie geparkeerd was, kon ik nog ruim voor de eind-starttijd starten. Half 7 liep ik onder luid gezang van een peloton Zweden de startstreep over. Uitgezwaaid door hele dronken vierdaagse feesters. Daarna de Waalbrug over, op weg naar Elst. Op de brug voelde ik een golf van verdriet. Pap voelde weer even dichtbij. Wat had hij dit mooi gevonden. Een sportieve bezigheid, maar met zoveel vrolijke, zingende mensen. Hier hield hij van! Met hem in gedachten ben ik de eerste 25 km door gevlogen. Het liep allemaal lekker door. Af en toe even een stop om te plassen, maar verder ben ik aan 1 stuk doorgelopen. Tot Bemmel, waar de afstanden bij elkaar kwamen en er een lopers file ontstond. Bij 30 km mocht ik gebruik maken van een wandelpost dankzij Parkinson. De eerste fikse bui heb ik onder een afdakje, in een zitzak, met mijn beentjes om hoog en een paar vers gebakken pannenkoeken kunnen ‘uitzitten’😎👍🏻 Daarna ben ik de meute weer ingestapt, voetje voor voetje, schuifelend Bemmel door, de straten in met vierdaagse feesters; een hoop muziek, gejuich, geklap. 1 groot feest! Na bijna 9 uur was de finishlijn in zicht. Nog 2 buitjes gehad, maar dat heeft de pret niet mogen drukken. Dansend ben ik de finishlijn over gelopen en de tent van ParkinsonNL in gedoken. Ook daar werd ik ontvangen met luid geklap en geknuffel van m’n Parkinson matties. Zo mooi om te merken hoe verbindend dit evenement werkt, hoe iedereen elkaar aanmoedigt en hoe betrokken we zijn. Ik ben verslaafd (zeg ik op dag 1 overmoedig😜)! Ik heb net een lekker bad kunnen nemen, er is een heerlijk maaltje gekookt en zometeen nog even met een bak thee het 4Daagse journaal op omroep Gelderland kijken. Hier wordt 1 van onze toppers geïnterviewd. Zij vertelt over haar reis: een jonge vrouw, diagnose Parkinson, zwanger van haar 5e kindje en loopt samen met haar oudste dochter de 30km, 4 dagen lang! Super inspirerend!!! Kijktip dus!!📺 Jullie horen me morgen weer. Voor nu: fijne avond! Liefs, Caro