Na drie dagen strijd – met pijn, trots en tranen

Na drie dagen de 40 kilometer per dag gelopen te hebben tijdens de Nijmeegse Vierdaagse, heb ik vanochtend de beslissing moeten nemen om te stoppen. Niet omdat mijn hoofd of hart het opgaf – maar omdat mijn voeten het écht niet meer aankonden. Onder beide tweede teennagels zitten enorme blaren. Zo pijnlijk, dat ik vannacht nauwelijks heb geslapen en zelfs het dekbed niet kon verdragen. Schoenen aantrekken? Geen optie. 

Ik ben ontzettend emotioneel. Want mijn partner Duncan loopt vandaag verder, zonder mij. Natuurlijk niet helemaal alleen – Lotte is er ook bij, van ons geweldige team Bossche Bollen – maar het voelt intens dubbel. We hebben samen gestreden, samen afgezien, samen gelachen, samen gehuild. En nu is de weg gesplitst. 

Maar wát een reis is het geweest. De warmte, de regen, de pijntjes, de ontlading, het bizarre, magische gevoel van de Vierdaagse. We hebben gevochten. We hebben alles gegeven. En hoewel ik de finishlijn zelf niet haal, voelt het niet als falen.

Voor ParkinsonNL hebben we samen een prachtig bedrag opgehaald – en dat verzacht alles. Want dáár doen we het voor. Voor iedereen die leeft met Parkinson. Voor meer onderzoek, meer begrip, meer toekomst.  

De support onderweg was hartverwarmend. En ook nu – nu ik uitgevallen ben – blijven de lieve berichten binnenstromen. Dank jullie wel, allemaal.   

Ik volg Duncan en Lotte vandaag op afstand, trots en dankbaar.  

Ze lopen vandaag niet alleen voor zichzelf. Ze lopen ook voor mij.