Arrivato a Napoli!!!!!!

Lieve allemaal, 

Confucius sprak eens de wijze woorden: We hebben allemaal twee levens. Het tweede start als we beseffen dat we er maar één hebben!!

Met die gedachte en onder het motto “Vedi Napoli e poi mori, ma non adesso!” (“Eerst Napels zien en dan sterven, maar voorlopig nog even niet") ben ik op de fiets gestapt…. En ik heb het geflikt, helemaal vanuit Poeldijk naar Napels gefietst.

Wat een prachtige tocht was het, zoveel fiets km’s, zoveel mensen mogen ontmoeten, zoveel prachtige natuur mogen aanschouwen en er bijna zelf onderdeel van mogen zijn, zoveel cultuur en kunst mogen aanschouwen en dat allemaal onderweg naar Napels, met 95% van de tijd goed weer. 

Ik ben heel dankbaar dat ik dit heb kunnen doen en heb mogen beleven. 

Ik moet bekennen, af en toe dacht ik wel; met zoveel geluk dat zou toch een keer op moeten zijn, maar nee het is bij me gebleven tot op het laatst. 

Ik stel mijzelf wel eens de vraag: ben ik (bij)gelovig? Eerlijk bekennen: ik denk het wel!

Het spreekwoord “wie goed doet wie goed ontmoet” speelt wel vaker door mijn gedachte. Anderzijds ben ik realistisch genoeg en zeker met betrekking tot de gezondheid en gezondheidszorg, dat dat absoluut geen garantie is. 

Dus toch (bij)geloof! En dan moet je weten dat ik de gehele reis twee Heilige Christoffels bij me heb meegedragen evenals een happy travel engel, een Il Cuorno uit Napels, een klavertje vier, een geluks armbandje van Faya en een kaartje met de zege van St. Patrick. 

Ik denk echt dat het allemaal geholpen heeft!! 

Dank lieve gevers, ik gun jullie minstens evenveel geluk en veilige reizen in de toekomst. 

En ja, dan bedenk je zo’n plan. Afscheid nemen van het eigenaarschap van FysioDuinoord, een openings/afscheidsreceptie op 24 januari jl. en dan geen cadeautjes, maar vragen of mensen willen doneren voor onderzoek naar de oorzaken van M Parkinson en dat koppelen aan iets wat al langer in mijn gedachte zat, een grote fietstocht maken. Een fietstocht om afstand te nemen van het werk, een drukke werkzame periode afsluiten, een piketpaal slaan op een belangrijk keerpunt in mijn leven en dan huis en haard, lieve vrouw, kinderen en kleinkinderen voor een periode van 2-3 maanden achterlaten. Je bedenkt wel eens wat, maar dan het doen! 

Er zijn natuurlijk dingen die je bedenkt onderweg. 

Mensen die je wil bedanken, die het voor je mogelijk hebben gemaakt op op pad te gaan, die je geholpen hebben bij de voorbereiding, die er waren als je ze nodig had, ook op momenten die ikzelf niet voorzien had, enz enz

Dan begin ik natuurlijk eerst met Rineke, ik had haar beloofd door te fietsen en dat heb ik gedaan. We hadden de afgelopen weken vaak contact en het feit dat je me steunde om deze tocht door te zetten en het avontuur aan te gaan voor het goede doel en om los te komen van het werk, ook al vond je het lastig, is houden van. Ik hou ook van jou!

Ten tweede de kinderen en kleinkinderen die hun paps en  “Gekke Opi” hebben moeten missen. Heerlijk om hen straks weer te kunnen knuffelen, ik heb jullie ook erg gemist.

Familie, vrienden, (oud) patiënten, (oud)collega’s, buren en alle andere kennissen en belangstellenden. 

Al deze lieve mensen hebben er samen voor gezorgd dat de sponsoractie echt een heel groot succes is geworden. Momenteel € 7650,= 

Dit alles werd mede mogelijk gemaakt door ParkinsonNL, die zich vol inzet om het werk van Bas Bloem, voor mij nog steeds een echte held, en al zijn onderzoeksgroepen met fondsenwerving te ondersteunen door het faciliteren van de website. Zij hebben ook de donatie-coördinatie op zich genomen. 

 Ik hoop dat het bij elkaar gebrachte bedrag van €7650,=  goed besteed gaat worden en dat het een bescheiden bijdrage mag leveren aan het doorgronden van het ontstaan en aan een betere behandeling van M Parkinson. 

Er zijn een paar mensen die ik speciaal wil bedanken:

Henk, jij fietste dag 1 met me mee via Hellevoetsluis naar Heijningen. De start was voor mij onverwacht lastig en het gezelschap van Henk hielp mij daar goed doorheen, dank!

Ines, jij werd ineens geconfronteerd met een sponsoractie die mede in verband stond met het ziek zijn en overlijden met M Parkinson van John. En dan op dag 1 kom ik ook nog langs in Hellevoet om extra bij John stil te staan. Het was best emotioneel, maar ook heel mooi tegelijkertijd. En nogmaals dankjewel voor het mooie mes van John.

Liam van Snel fietsen, die mijn fiets in topstaat heeft afgeleverd en daardoor kon ik zonder enig probleem deze tocht, die af en toe pittig was voor de fiets, goed doorstaan. 

Ine die me samen met haar man vooraf aan dit avontuur heel veel goede tips gaven.

Jos en Carla die me zo warm ontvingen in Ste Marie en Rome en  al hun ervaring daar met me wilden delen. 

Ed en Marianne, die me door Martin en Jolanda  in de watten hebben laten leggen. 

Ton, die tijdens z’n vakantie met z’n gezin, voor mij  2 uur in de auto stapte om samen te lunchen. 

En tot slot Hans, die de laatste en ook zware en emotionele etappe naar Napels met me mee heeft gefietst. 

Tja, en dan de mogelijkheden van het digitale tijdperk: Polarsteps (127 volgers op Polarsteps, ruim 2750 km gefietst, 51 dagen onderweg, door 4 landen, bijna 14.000 weergaven, bijna 4300 likes en 203 steps met foto’s en verhaaltjes), mails, Whatsapp berichtjes, telefoontjes, videogesprekken, BLOG op de ParkinsonNL site en sms’jes. Wat zijn die ongelofelijk belangrijk voor me gebleken. 

Allereerst natuurlijk het contact met het thuisfront, maar zeker ook met alle andere lieve mensen om me heen. Wat heeft me dat geholpen!  Overdag bezig zijn met wat is leuk om te delen, welke prachtige natuur en cultuur ik onderweg tegenkwam, soms laten zien dat het pittig was, welke avonturen ik beleefde en wie ik onderweg tegenkwam. Maar vooral ook alle support die er van jullie kwam in de vorm van lieve berichtjes, leuke reacties, gedichtjes, mental support, verbazing, enz enz. Het heeft mij echt heel erg het gevoel van gedragen te worden gegeven. Dank jullie wel uit de grond van mijn hart!!♥️ 

Wat het met mij heeft gedaan? Nou, allereerst vind ik het verbazingwekkend dat ik mezelf zo heb kunnen verbazen. Je begint ergens aan met vertrouwen, maar toch ook met de gedachte gaat het me lukken? 

Ik ben immers 65, ruim 40 jaar hard gewerkt, ook wel stressvolle periode’s gehad, weliswaar nauwelijks lichamelijke klachten.  Maar ja minimaal 2500 km fietsen, kom ik wel weer in goede gezondheid terug, 2-3 maanden in een tentje slapen, alles op je knietjes in de tent, slapen op een luchtbedje, kou, regen, zorgen voor voldoende eten/drinken, rust pakken, enz enz

Het is allemaal goedgedaan, dankzij goede voorbereiding en een prima, maar te zware, uitrusting en ook met extra verzekeringen. 

Nu terugkijkend overheersen gevoelens van: trots, krachtig zijn, innerlijke rust, een positieve extra bijdrage geleverd te hebben aan het bestrijden van Parkinson, een belangrijke fase in het werkende leven te hebben afgerond en niet in de laatste plaats, het verlangen om weer naar huis te gaan naar Rineke, de kinderen en kleinkinderen. 

Het was mooi, nee het was prachtig, en zeer zeker onvergetelijk!!

Warme groet, Eelco

PS wat ik niet zal missen: kruipen in m’n tentje, op 1 pitje koken, pizza’s  eten, pasta eten, bananen, muesli met yoghurt. Daar heb ik even genoeg van gehad😀