Week zes van Corsica naar Sardinië.

Week zes van Corsica naar Sardinië. 

Het regent en de herfst is hier al vroeg begonnen op de camping van Pietrosella dit jaar, de paddestoelen schieten hier op het grasveld al uit de grond. 

Ingepakt en klaar voor vertrek, op weg naar Propriano voor ontbijt met koffie! Het is plm. 5 minuten fietsen en dan kom ik bij de bakker. 

Lekker een cappuccino en wat broodjes. De vitrine is goed gevuld met lekkere taartjes. Ik sla deze keer over. 

Verderop, na een halve Alpe d’Huez qua hoogtemeters daal ik weer af naar op zeeniveau. 

Af en toe regende het onderweg, maar alles was goed te doen! Voordat ik de beklimming opging stond er een waarschuwing voor stieren op het pad, op de col heb ik ze niet gezien. 

Daarna stopte ik voor de lunch en daarmee een plaatselijke ondernemer te ondersteunen. Haar terras was leeg, van haar concurrent een deur daarnaast niet, en ze keek mij bijna letterlijk naar binnen (op het terras). Tja dan moet je wel! Na een heerlijke lunch ontmoette ik onderweg nog twee super enthousiaste Parisiens. Ze waren stevig aan de wandel. Van de zomer gaan ze ook fietsen maar dan in Slowakije. We hebben elkaar natuurlijk “Bon Courage” toegewenst!!

Aangekomen bij de camping, kom ik rustig bij van de inspanning, daarna zet ik mijn tentje op. De rest van de avond rustig aan, het was 4 mei. Op mijn telefoon de bijeenkomst op de Dam in Amsterdam gekeken. 

De volgende ochtend weer op pad. Na een ontbijtje met een lekker kopje koffie op weg richting de zuidpunt van Corsica. Het eerste doel was snel bereikt: Sartène, dat was na een pittig klimmetje! Ik fietste het dorpje in en wat hoorde ik als eerste: prachtige Corsicaanse muziek. Dat maakt Corsica zo uniek. Onderweg was het stevig doortrappen, heuvel op en heuvel af om Bonifacio te bereiken. Uiteindelijk was het een hele tour om daar te komen. Omdat je alleen maar over doorgaande wegen fietste met veel auto’s en motoren die je passeren. Op een gegeven moment was ik daar wel klaar mee en verlangde ik stiekem weer naar de fietspaden op Frankrijk’s vaste land. De vergezichten onderweg waren geweldig (zeker als de zee weer te voorschijn komt), de heuvels pittig en vooral de sfeer op Corsica is zo compleet anders dan elders op het vaste land en daarom kan ik jullie Corsica zeer aanbevelen! Maar het is beter met de auto, camper, motor dan op de fiets te doen.

Na het opzetten van m’n tentje ging ik het stadje in, de haven rond en deed ik wat boodschappen voor het avondeten. Voor de rest van de avond deed ik kalmpjes aan. De volgende dag was een rustdag, eerst een wandelingetje langs de haven en voor een kop koffie en ontbijt. 

Bootjes kijken, de kleinste, de grootste, de mooiste en de meest dure boten liggen aangemeerd in Bonifacio. De boten met veel personeel aan boord die hele dagen lopen te poetsen en wachten tot hun eigenaren komen om een stukje te varen ballen me op. 

Er is een internationale zeilwedstrijd gaande, veel boten zijn opgetuigd met speciale vlaggen en er liggen opvallende drijvende boeien op de kade die  tijdens de wedstrijd tegen het met GPS en binnenboord motoren op locatie op zee gehouden worden. Het gaat om de Nations League 2025. 

Er waren ook Nederlandse deelnemers, oa. Patrick Horst. Ik vond onderstaande tekst op internet. Nou dan weet je wel wie de helft van z’n avontuur bekostigd, onze belastingdienst. 

Patrick Horst: Ik ben klaar om samen met een gemotiveerd team van zeilers en ondernemers deze uitdaging tot een succes te maken. Wat mij aanspreekt in de Club Swan 50-klasse, is het One Design-concept, het zeilen op het hoogste niveau, de prachtige locaties en de toporganisatie achter de evenementen,” zegt Horst. “Daarnaast biedt het Swan 50-circuit een uitgelezen kans voor netwerken in de zakenwereld, een uniek platform waar zeilen en zakelijke relaties hand in hand gaan.”

S’middags liep ik naar de citadel en de oude stad daar waren er prachtige vergezichten. Zicht op Sardinië, de zeilwedstrijden, de haven, bootjes, en natuurlijk het stadje. Op de terugweg keek ik nog voor een huurbootje maar de prijzen zijn iets te begrotelijk of het bootje beangstigend klein. Een georganiseerde boottocht zag ik niet zitten. Verderop in de week  zou ik toch ook met de veerpont naar Sardinië varen. Het was wel goed! S’avonds maakte ik ook nog een wandelingetje langs de haven en hoorde ik het klotsen van de golfjes op de kade maar ook de Corsicaanse muziek galmen op de achtergrond,!prachtig en zo sfeervol!  Verder viel de prachtig verlichte citadel op, lagen er mooi verlichtte schepen en als klap op de vuurpijl lag er een boot met blauwe onderwaterverlichting in de haven, heel bijzonder. 

Ik kreeg de tip van één van mijn volgers op Polarsteps om de Captain van de NL zeilboot enthousiast te krijgen voor een sponsorbijdrage. Onder het motto “niet geschoten” toch even gecheckt of hij al aan boord was. Helaas! Wel een deel van de bemanning gesproken. Een stoere zeiler voer deze week hier mee, volgende week in Napels en zo de wereld rond. Dat is zijn leven en z’n werk. Ik vertelde hem mijn verhaal, zei hij: ik ga vandaag liever fietsen dan varen. Daar stond ik wel even van te kijken. 

Later op de dag liep ik drie kwartier achter de camping langs over een wandelpad en bereikte ik een strandje en gad dat helemaal voor mezelf!

Zelf koken op één pitje op de camping kan echt prima! Na de boodschappen halen maakte ik een verstandig groente/merguez wokgerecht met rijst. Het was erg smakelijk. 

De volgende ochtend was ik vroeg wakker voor de boot van 09:00 uur van Bonifacio naar Santa Teresa Gallurra op Sardinië. Tijdens de overtocht zat ik op het buitendek, de zon brak door en na een uurtje varen kwam ik aan wal in Italië 🇮🇹

Een maal aangekomen fietste ik richting Palau en daar weer overvaren naar La Maddalena, 

volgens zeggen Cariben like archipel in Europa….ik ben benieuwd!

Ze zeggen wel eens dat de Franssen arrogant zijn maar de Italianen steken ze wel naar de kroon! Tientallen italianen komen aanrijden en kunnen de boot nog op. Maar de fietsers kunnen echt niet mee! Vervolgens vertrek de boot en mag ik een uurtje wachten. Niet goed, zal ik even aan moeten wennen. Maar wat blijkt, misschien iets te snel aan het “mopperen”! Blijkt er achter me nog een boot te liggen😄, kortom ….aan boord!! Dat ging allemaal voorspoedig. Aangekomen op de camping was alles weer snel geïnstalleerd! 

Ik kreeg een mooie plek onder een prachtige olijfboom vol in de bloei die hopelijk voldoende schaduw zal geven

Sardinië….Italië…..dan moet eerst een ijsje.

Daarna een beetje door de stadje heen en weer gelopen en een stuk langs de kust (noord en zuid). Het is hier mooi maar een compleet andere sfeer in vergelijking met Corsica. Het taaltje, de mensen maar ook de lekkernijen. Ik denk dat ik er wel aan kan wennen. 

Tijdens de verkenning van La Maddalena viel me iets bijzonders op: de “mannetjes” op het bankje. 

Het beeld is denk ik gemaakt aan de hand van het levende model dat er naast zit. Echt een opvallende gelijkenis alleen de hoed in de hand/op het hoofd…maar toch heel bijzonder.

Het standbeeld stelt Giuseppe Garibaldi voor, een belangrijk sleutelfiguur in de Italiaanse eenwording.

Garibaldi speelde een centrale rol tijdens de Italiaanse eenwording, de Risorgimento waarin hij persoonlijk vocht en leiding gaf aan militaire campagnes die uiteindelijk hebben geleid tot een verenigd Italië. Hij was generaal tijdens de tijdelijke regering van Milaan in het Revolutiejaar 1848, generaal die de Romeinse Republiek beschermde tegen Franse legers (1849) en vanaf 1860 streed Garibaldi met zijn 1.089 Roodhemden, I Mille, tussen 11 en 70 jaar oud, voor de vrijheid van Italië.

De volgende dag ging ik op de fiets naar Caprera. Het eiland staat bekend als de plaats waar Giuseppe Garibaldi stierf, zijn huis is nu een museum en het eiland zelf is in zijn geheel een nationaal monument.

Caprera is met het hoofdeiland La Maddalena verbonden door een 600 meter lange dam, waarin een brug van 60 meter lengte zit. Caprera was op 12 mei 2007 de startplaats van de 90e Ronde van Italië.

Garibaldi was bijna 50 jaar oud toen hij op Caprera aankwam. De eerste keer dat hij het eiland zag was waarschijnlijk in september 1849, na de ongelukkige gebeurtenissen van de Romeinse Republiek en de dood van Anita. Hij werd in ballingschap gebracht door de regeringsautoriteiten aan boord van het koninklijke schip Tripoli, maar werd de landing in Tunis geweigerd. Hij werd ongeveer een maand vastgehouden in La Maddalena, een strategisch bolwerk van de Royal Sardinian Navy sinds 1767.

Tijdens zijn korte verblijf op het eiland leerde Garibaldi de eilanden van de archipel kennen en legde hij contacten met mensen uit het gebied, waardoor oude vriendschappen werden versterkt, zoals die met de familie van Antonio Susini. Antonio was een van zijn meest vertrouwde officieren die met hem vocht in Zuid-Amerika. Garibaldi bracht vijf jaar in ballingschap door, van Tanger naar New York en naar Lima in Peru. Vanuit Peru zeilde hij op lange commerciële reizen in de Stille Oceaan als kapitein van een groot vrachtschip. Hij reisde naar Chili, Azië, Australië en Nieuw-Zeeland. Zijn laatste reis, het vervoeren van steenkool, was van New York naar Londen in 1854 aan boord van het Gemenebest.

In Engeland kreeg hij eindelijk toestemming om terug te gaan naar Nice, waar zijn drie kinderen uit zijn relatie met Anita op hem zaten te wachten. In afwachting van het juiste moment om terug te keren naar de militaire scène, besloot de generaal door te gaan met handelen in de Middellandse Zee. Hij kocht een boot met een redelijke draagkracht en toen hij eenmaal was gemachtigd om regelmatig commerciële activiteiten uit te voeren, reisde hij naar verschillende havens, meestal op Sardinië. Het was waarschijnlijk tijdens een van deze reizen dat hij besloot om op Sardinië te gaan wonen. Na het evalueren van verschillende stukken land in Gallura, viel zijn keuze op Caprera.

Destijds was de helft van het eiland eigendom van de staat en de andere helft was verdeeld in kavels die eigendom waren van verschillende mensen. Na de dood van zijn broer Felice in 1855 erfde Giuseppe Garibaldi wat geld dat hem, naast het geld dat hij tijdens zijn commerciële reizen verdiende, hem in staat stelde de helft van het eiland te kopen voor de prijs van ongeveer vijfendertigduizend lire. De andere helft was eigendom van de Engelsman Richard Collins. In 1864, een paar jaar na de expeditie van de Mille, werd Giuseppe Garibaldi de eigenaar van het hele eiland, na de schenking van het resterende land door een dierbare Engelse vriend en vertrouweling, Emma Roberts. Ze promootte een fondsenwervingsevenement in de Times of London, waarmee ze het land kocht dat te koop stond door de weduwe mevrouw Collins.

S’avonds een lekker maaltje vers uit de zee! Inktvis! Zelf een lekker potje van gemaakt!

De volgende dag een hele relaxte start, ontbijten, alles rustig inpakken, aardige buren op de camping gedag gezegd en de vriendelijke dame van de receptie natuurlijk ook gedag gezegd. In de ochtend kwam ze aan, ik zat lekker in het zonnetje te ontbijten, en ze begroette me zo uitermate vriendelijk dat ik me “verplicht” voelde haar persoonlijk te bedanken en gedag te zeggen. 

Na het gedag zeggen op weg naar de de pont, terug naar Palau. Daarna ging ik Palau even bekijken en daar nog lekkere koffie met een nog lekkerder koekje van de dolceria 

De laatste dag van week 6 was een superkorte etappe. Even terug in de tijd: Je weet wel die zeiler in Bonifacio, die zei je moet even gaan kijken in Porto Cervo. Waarom zei hij dat? We hadden het over de witte boot die in de haven lag. Een megajacht. Dat was nog maar een kleintje zei hij dan moet je eens in Porto Cervo een keertje gaan kijken. Dat ga ik doe ik dus doen in week 7. 

Omdat er in de buurt van Porto Cervo geen campings waren moest ik kiezen, ruim ervoor of dicht bij Olbia. Olbia is waar mijn volgende pont vertrekt. 

Nog even terug naar dat “bootje” (de Crazy Me) in Bonifacio, ooit gemaakt door een Nederlandse  scheepswerf en het schip kostte bij aanschaf 30 miljoen. (2013 Heesen Yachts)  het onderhoud e.d. plm. 3 miljoen per jaar. De eigenaar is een rijke Egyptenaar uit de telecom wereld. Het is allemaal niet eerlijk verdeeld. (Voor de liefhebbers van superjachten kijk op: https://www.superyachttimes.com/yachts/crazy-me/overview)

Aan het einde van de 6e week fiets ik naar Capo d’ Orso. Het moet een beer voorstellen, met een beetje fantasie lukt dat wel. 

Nog even doorgefietst en dan denk je, volgende camping lekker dichtbij, maar……..CHIUSO! Nood breekt wet….. de ene camping dicht….dan zoek je een ander en dan kom je wel eens op campings dat je denkt: dit hoeft niet can mij….Zo groot!!

Ik ben er gaan staan en kreeg een hele mooie plek met uitzicht op de zee en de stad Palau. 

De komende dagen mag ik deel uit maken van de BAIA HOLIDAY familie! Met bandje kan iedereen zien dat ik ingecheckt ben en heb toegang tot het prive strand, dus zwembroek aan en plons! Het was heerlijk! Tot zover week